In Echo (...) ga ik op zoek naar de betekenis van abstracte begrippen als het WIJ, het ZIJ, het SAMEN, het VOLK en zet ik hen onder een gemeenschappelijke noemer: alles in teken van vooruitgang. Instrumenten die speech- gewijs zouden moeten dienen om te verbinden blijken holle slogans die ons net lijken te verdelen door hun open interpreteerbaarheid. Vooruitgang lijkt een evidente doelstelling; het geeft perspectief, een horizon om naar te kijken en impliceert een groeiproces. In de zoektocht naar vereniging van het volk en een gemeenschappelijke taal worden de grenzen van het politieke spectrum afgetast; wat kan de politieker betekenen ten dienste van de versplinterde massa (en omgekeerd)? Iedereen zal het erover eens zijn: 'We moeten vooruit!' Maar wat als de vooruitgang van de ene, de achteruitgang blijkt van de ander? Het politieke discours van de leider wordt een rollercoaster met scherpe en zachte bochten, rechte lijnen, grenzen en open deuren naar een onbekende bestemming. De politieker wordt een speelbal van zijn eigen metaforen en wisselende identiteiten om de hongerige massa mee te voeden; voor ieder wat wils, ten koste van de geloofwaardigheid.